Po rozbiciu wojsk Mussoliniego w Afryce, a tym samym zlikwidowaniu (jak się wydawało) niebezpieczeństwa, grożącego od strony „egipskiej flanki", londyński Komitet Szefów Sztabów wydał polecenie dowództwu sił zbrojnych na Środkowym Wschodzie, aby większość sił skierować do Grecji, która w niedługim czasie mogła spodziewać się agresji niemieckiej. Pierwsze rzuty ekspedycji w sile 60000 ludzi zaczęły przybywać do Grecji 5 marca, a 6 kwietnia Niemcy uderzyły na ten kraj. Kampania od
Kreta jest równoleżnikową wyspą, przegradzającą morskie szlaki komunikacyjne, prowadzące z południowej części Morza Śródziemnego do jego akwenu zachodniego. Posiadanie Krety było dla strony brytyjskiej sprawą ważną, zwłaszcza od momentu rozpoczęcia przez Włochy wojny w Afryce. Dla obydwu walczących tam stron była to bowiem zamorska kampania ekspedycyjna, w której decydującą rolę odgrywała komunikacja morska. Kreta, a ściślej mówiąc zatoka Suda, stała się od wiosny 1940 r. bardzo potrzebna flocie admirała Cunninghama. Już w maju 1940 r. rozpoczęto negocjacje z rządem greckim, zmierzające do uzyskania zgody na
Komentarze obsługiwane przez CComment